Advent is een tijd van wachten, van verwachting.
Het kind van Bethlehem bezorgt een ‘vrolijk kerstfeest’.
We zien uit naar die dagen van gezelligheid:
het zijn dagen van samenhorigheid, meer dan gewoonlijk.
Winkelstraten worden versierd om de kooplust te verhogen.
We zwijmelen weg bij zoete kerstliedjes.
Met ons gaat het vaak als in de dagen van Noach.
Het leven lacht ons toe, het gaat ons voor de wind.
Er valt zoveel te genieten,
dat we tijd tekort komen.
Het evangelie zou geen Goede Boodschap zijn,
als ze dat kringetje niet zou doorbreken.
Die Boodschap gunt ons van harte alle goeds,
maar zegt ons dat er meer is dan al het gewone.
Daarom bij de aanvang van de eerste week in de advent
–bij het aansteken van de eerste kaars op de adventskrans-
de oproep om uit te kijken naar de Mensenzoon.
Hij geeft aan het leven een nieuw perspectief.
Hij maakt mensen en dingen doorzichtig naar God.
Uitkijken naar de Mensenzoon is zoiets als
je plaats leren zien in het verhaal van God en de mensen.
Het is intens genieten van de goede momenten van je leven
en weten, dat heel veel je gegeven wordt.
Het is ook het lijden van mensenkinderen
niet uit het oog verliezen en het verhelpen.
Uitkijken naar de Mensenzoon is niet passief afwachten,
maar daadwerkelijk ruimte voor Hem scheppen.
Het is weten dat ons leven een goddelijk perspectief heeft,
helemaal gericht op de toekomst van mens en wereld.
Het is vanuit je eigen geloven de handen ineenslaan,
om openheid te scheppen waarin de Mensenzoon
opnieuw kan geboren worden:
solidair in ons lijden, verwijzend naar volop leven.
( Wim Holterman / Osfs – Oblaten van St.Franciscus van Sales www.oblaten.osfs.nl )
