Gedrukte letters laat ik U hier kijken,
maar met mijn warme mond kan ik niet spreken,
mijn hete hand uit dit papier niet steken;
wat kan ik doen? Ik kan U niet bereiken.
O, als ik troosten kon, dan kon ik wenen.
Kom, leg Uw hand op dit papier; mijn huid;
verzacht het vreemde door de druk verstenen
van het geschreven woord, of spreek het uit.
Menige verzen heb ik al geschreven,
ben menigeen een vreemdeling gebleven
en wien ik griefde weet ik niets te geven:
liefde is het enige.
Liefde is het meestal ook geweest
die mij het potlood in de hand bewoog
tot ik mij slapende voorover boog
over de woorden die Gij wakker leest.
Ik zou wel onder deze bladzij willen zijn
en door de letters heen van dit gedicht
kijken in Uw lezende gezicht
en hunkeren naar het smelten van Uw pijn.
Doe deze woorden niet vergeefs ontwaken,
zij kunnen zich hun naaktheid niet vergeven;
en laat Uw blik hun innigste niet raken
tenzij Gij door de liefde zijt gedreven.
Lees dit dan als een lang verwachte brief,
en wees gerust, en vrees niet de gedachte
dat U door deze woorden werd gekust:
Ik heb je zo lief.
Leo Vroman
Uit: In Amerika,1946-1948 ( Gedichten, vroegere en latere)
Uitgeverij: Querido (1949)
Leo Vroman ( 10 april 1915- 22 februari 2014) was een Nederlands-Amerikaans dichter, (toneel)schrijver, tekenaar, schilder, bioloog en hematoloog. In Nederland is hij vooral bekend als dichter; zelf beschouwde hij zich allereerst als wetenschap. In 1964 ontving hij de P.C. Hooft-prijs.
In 2009 werd een documentaire over het echtpaar Vroman gemaakt: Soms is liefde eeuwig
In het leven van dichtersechtpaar Leo (94) en Tineke Vroman (88) staan de Liefde, het Leven en de Dood centraal. Op de vraag naar de voorwaarde om samen zo gelukkig oud te worden hoeft Leo niet na te denken…
( Uitzending gemist: 10 juni 2009 / Tijdsduur ongeveer 35 min.)
Welkom…
bij de volgende wekelijkse inspiratie: Maandag 24 maart 2014.
