Ons samenleven is soms zo hard, zo meedogenloos.
Onze taal dikwijls zo vol dreiging en geweld.
We protesteren, we contesteren, we vechten, voor wat?
We zeggen voor een menselijke samenleven!
En we ontmenselijken onze samenleving
door het verliezen van alle respect in onze verhoudingen.
We geloven nog altijd in macht en gelijk hebben
en zoeken via alle wegen de sterkste te zijn.
Ons levensgevoel is verschraald en verarmd.
Als je je eigen zwakheid en kwetsbaarheid kent,
help je de ander zijn eigen zwakheid te aanvaarden,
en dan groeit de tederheid.
Zachtmoedig word je als je weet
hoe breekbaar alle dingen zijn en hoe eenzaam de mensen.
Een zachtmoedig hart is een klein hart.
Het is gauw ontroerd, maar het is ook groot, het kan alles in zich bevatten.
De mens met zo’n hart kan alles in zijn armen sluiten.
Denk eens aan de vele, vele mensen
die door ziekte, gebrek, armoe, tegenslag
langzaam uit het leven worden weggeschoven.
Ze hunkeren naar een glimlach, wachten op een goed woord,
verlangen naar vriendschap en meeleven.
Denk aan de zieken, de bejaarden, de gehandcapten,
die zelden of nooit nog een warme hand voelen,
die in hun eigen eenzaamheid begraven zijn.
Bekleed je met tederheid en zachtmoedigheid voor alle mensen
en laat niemand meer in de kou staan.
Uit: Menslief, ik wens je vrede en alle goeds – Phil Bosmans.
Volgende wekelijkse inspiratie: Maandag 19 mei.
