Vensters op God
We hebben ervaring in het geloof nodig. Het is niet voldoende alleen maar van de mensen te eisen dat ze gewoon moeten geloven. We moeten de moed hebben hen tot de ervaring van de Liefhebbende te brengen. En daartoe behoort ook dat hun gevoel wordt aangesproken en zich in een gedragen gemeenschap mag uiten.
Maar we moeten boven onze gevoelens en ervaringen uitstijgen naar de ware Onhoorbare. Wij mogen niet blijven staan bij gevoelens, we mogen ons geloof niet afmeten aan gevoelens. In onze gevoelens kunnen we de Enige aanraken, maar als we te veel op onze gevoelens letten en ervan willen genieten, verdwijnt de Barmhartige uit ons gezichtsveld.
We blijven alleen bij onszelf staan. In ons gevoel projecteren we onze beelden op de Onzichtbare en die benemen ons het uitzicht op de ware Enige. Alleen als we deze beelden gebruiken als vensters op God als Genade zijn ze nuttig. Maar als we steeds vragen wat een kerkelijke bijeenkomst of een meditatie ons oplevert, misbruiken we God als genade.
Een spiritualiteit waarin het werkelijk om de Rechtvaardige gaat en niet in eerste instantie om gevoelens, is een nuchtere spiritualiteit . Kerkvader Ambrosius, schrijver van het eerste overgeleverde Kerstlied Veni Redemptor Gentiuman spreekt van de nuchtere dronkenschap van de Geest (sobria ebrietas) , die hij plaats tegenover de blinde geestdrift.
De mystici spreken van beelden van de schepping waaraan we graag blijven hangen. En ze bedoelen, wanneer een schepsel zich in ons inbeeldt en de nood van ons afneemt, wordt dat schepsel in ons geboren, maar niet God.
Het gaat erom dat we ons niet door gevoelens en bijzondere belevenissen van onze nood laten bevrijden, maar door de Bevrijder. De Eeuwige wil in ons geboren worden.
De weg naar deze geboorte van het Kind in ons loopt via worstelingen, crises en duisternis, via woestijnen en droogte en via een diep innerlijke zwijgen.
Naar Anselm Grun uit het boek : Met hart en zinnen.
Aan alle metgezellen een gezegende adventstijd tot maandag 25 december Kerstmis
