In ons leven bouwde God een groot gedeelte wachttijd in. Het Oude Testament is niets anders dan wachten. Uiteindelijk zendt God zijn Zoon. Het lijkt alsof aan al dat wachten een eind is gekomen. Maar denk dan aan al de rustige jaren die Jezus in Nazareth doorbrengt. Het lijkt wel dat God ook Jezus laat wachten!
Dan komt de wervelwind van zijn openbaar optreden: Hij liet zich zien, Hij sprak, Hij trok verder, Hij bad, hij genas, Hij brak het brood…’ In zijn lijden komt het wachten weer naar voren als een centraal thema. Jezus wordt als een uiterst passief iemand voorgesteld. Terwijl Hij voordien zo druk doende was, overkomt Hem nu alles: ‘zij namen Hem gevangen, zij geselden Hem, zijn kruisigden en begroeven Hem…’
Jezus, heeft zichzelf helemaal uit handen gegeven. Hij biedt niet de minste weerstand. Hij wacht op de beslissing wat zijn vijanden met Hem gaan doen. Tot zijn folteraars zegt Hij: “Mijn liefde voor jullie is onuitputtelijk. Wat je Mij ook aandoet, mijn liefde voor jullie zal jullie nooit teleurstellen.” De liefde in zijn hart maakt van deze tijd een ‘heilig wachten’.
Wachten krijgt zo een goddelijke kwaliteit. Jezus’ wachten toont ons zijn grote liefde. Hij weet wat ons menselijke wachten betekent. Van hem kunnen wij leren om liefdevol te verdragen wat toch niet veranderd kan worden. Op die ogenblikken zijn wij God heel nabij. De advent biedt ons een speciale tijd voor ‘heilig wachten’. ( Brian Grogan sj)
Terug naar : Wekelijkse inspiratie
