Naar mensen die het anders willen, die eraan blijven herinneren dat wij alles, maar dan ook alles maar geleend hebben.
Naar mensen die wel geduld en liefde willen blijven tonen.
Naar mensen die willen leven met open handen, wordt al snel vreemd aangekeken.
Want zulke mensen zijn lastig.
Het zijn dromers, idealisten, wereldvreemde gekken, wat brengen ze op?
Voor mensen die willen blijven geloven in de mooie plannen van God met zijn volk, is in deze wereld maar weinig plaats. En toch blijven we zingen.
Om al dat duister en donker te verdrijven, maar vooral om de hoop levend te houden. Dat horen wij zo gemakkelijk bij het zingen van psalmen.
Een psalm.
Niet zo gek, want het verwijst daar een oude manier van bidden, verwijst naar de muziekcultuur rond de tempel, en nog verder daarvóór: naar de tent van samenkomst.Blijkbaar heeft men in een godsdienst – en het doet er dan niet toe welke je neemt – altijd aangevoeld dat je niet alles met woorden kunt zeggen, dat er méér is en waar je niet altijd woorden aan kunt geven.
Muziek en godsdienst is altijd met elkaar verbonden.
Vandaar de waarde van het zingen van psalmen.
Het boek van de psalmen – van oudsher de oergebeden van onze kerk en die ook het eerst gezongen werden – deze psalmen staan vol van verwijzingen naar muzikanten en dirigenten.
Deze psalmen staan vol van zinnen als:
– lied na lied zal ik voor U zingen
– steeds weer zal ik voor U zingen
– Jou zal ik zingen
Zingen, muziek, godsdienst: het hoort bij elkaar.
Het is ook een aanvulling op het persoonlijke gebed, want zingen doe je samen.
Door samen te zingen voel je je gedragen door de mensen om je heen.
En ben je ook niet in je eentje bezig.
Het schept gedragen verbondenheid.
Zingen tilt je boven jezelf uit en geeft aan je emoties een uitweg.
Woordloos mag je ook meezingen met teksten die je misschien niet eens allemaal begrijpt.
En dat hoeft ook niet…
Samen zingend deze woorden dein je mee op het geloof van de eeuwen der eeuwen voor ons.
Ben je verbonden met al die christenen, met al die gelovigen voor ons en na ons.
Ben je een deel van de keten van mensen die altijd weer dezelfde oervragen stellen en zingen over het mysterie van het leven eeuw na eeuw:
Waar komen wij vandaan …en waar gaan we naartoe?
Het onnoembare in ons, waar we dikwijls geen woorden voor hebben – daar hebben we dichters voor of gaan we over zingen.
Vragen die uit jouw diepte naar boven komen bij het zingen, vooral bij het samen zingen.
Je tast aan de rand van de eeuwigheid, zoals je dat ook ervaart als je op het strand naar de zee luistert.
Van de zee zegt men niet voor niets dat zij zingt en dat de branding haar eeuwige melodie is.
Geen wonder dat zingen en muziek dus heel intens kan zijn, het kan je gevoelens versterken.
Bij dood kan het je door verdriet heen helpen, bij vreugde kan het de vreugde onderstrepen.
Geen wonder dat de heilige Augustinus zegt dat zingen dubbel bidden is.
En als je dat als gelovige kunt dan is het helemaal dubbel op.
Dat je van Hem en voor Hem kunt zingen.
Zingen mag van de Onzichtbare, zingen mag van de adem, van die ons draagt, zingen mag over Diegene die onze naam in de palm van zijn hand bewaart, die onze richting is, ons spoor, ons fundament is.
Dat maakt het zingen heerlijk.
Omdat het gaat over onze bestaansgrond.
Zingen van Hem, is zingen over je eigen leven.
En daar blijven we altijd mee bezig.
Woorden uitgesproken door Pastor Rinus Hart in de Levenskerk van Oisterwijk t.g.v. 30-jarige jubileum ( met een najaarsconcert) van de zanggroep Melos ( Marcus En Levenskerk Ooit Samen.)
Terug naar Wekelijkse Overweging…>>>
