Mijn zoon staat soms stil bij het leven na de dood. Hij maakt zich dan zorgen. Hij vreest dat de ervaring van de Hemel hetzelfde zal zijn als de ervaring die hij nu heeft tijdens het bijwonen van een gebedsviering in de kerk. Hij vindt, net als de meeste vierjarige kinderen, de activiteiten in de kerk onverdraaglijk saai. Ik denk zelfs dat bij velen onder ons de angst opborrelt, wanneer we stilstaan bij de gedachte dat de Hemel saai zal zijn.
We willen niet eeuwig vertoeven op rondzwevende wolkjes. We dromen van eeuwenoude bomen, van witte stranden en van malse grasvelden. We kijken reikhalzend uit naar de blauwe lucht, naar trouwe honden en naar sterke paarden. We verlangen te werken, te spelen en te beminnen. We bezitten een lichaam. We willen lichamelijk contact. We willen zo goed mogelijk gebruikmaken van ons lichaam.
God beseft heel goed dat we verlangen naar de Hof van Eden, het paradijs op aarde. Hij verlangt ons de Tuin van Eden terug te geven. God zal een nieuwe aarde scheppen, zonder zee. De zee is namelijk een oeroude beeldspraak van chaos en dood. Dus ik doe mezelf en mijn zoon geloven, dat de Hemel ongeveer hetzelfde zal zijn als een thuis. Maar dan wel een tikkeltje beter. ( Jessica Mesman Griffith )
Bron: Gewijde Ruimte
Ter overweging.
Hij was maar een Man op een ezel,
eenvoudig en zonder aanzien.
Zonder grote parade, zonder lijfwachten,
geen speciale veiligheidsmaatregelen,
geen afrasteringen,
geen geblokkeerde wegen.
Hij was maar een Man op een ezel,
de Koning der armen,
de Messias van dienst.
Zonder troon, zonder plechtige ontvangst van de overheid,
zonder diplomatieke aanwezigheid.
Hij was maar een Man op een ezel,
vol aandacht voor de minstbedeelden,
vol zorg voor de uitgestotenen
en toch in verzet tegen uitbuiting en onrechtvaardigheid.
Hij was maar een Man op een ezel,
de zachtste van alle mensen.
Hij reed op een zacht dier Jeruzalem binnen.
Laten wij Hem vandaag in ons leven binnen laten.
Maar moeten wij onszelf dan niet grondig veranderen
als wij zijn naam willen dragen?
( Bron onbekend)