Van toen ik nog een kind was hield ik van honingbijen. Mijn grootvader kweekte ze als gepensioneerde op zijn boerderij en ik hield ervan hem te helpen bij de bijenkorven. We gingen ernaar toe om de honing te oogsten of gewoonweg om de gezondheid van de bijen te controleren. Bijen fascineerden me door de manier waarop hun hard samenwerken iets kon produceren dat zo zoet en gratuit was.
Deze zomer besteedde ik, midden in mijn retraite, wat tijd aan het contemplatief bekijken van de bijen, hun kopjes genesteld in het hart van lieflijke gele en purperen bloemen. Ik was juist bezig te onderscheiden hoe ik mijn tijd zou besteden in het komende jaar. Ik heb veel interesses en verplichtingen, veel energie en toch ook een diepe behoefte aan contemplatie. Ik verlang dat mijn leven vruchtbaar is en “voor de grotere glorie van God”. Maar, hoe kiezen?
Verschillende bijen waren zwaar van stuifmeel op hun poten als zij zich van bloem naar bloem verplaatsten. Ik had het gevoel dat mijn aandacht gericht werd op het feit dat bijen stuifmeel produceren terwijl ze zich feestelijk te goed doen aan de nectar die zij verzamelen voor de honing. Zij hebben niet de bedoeling stuifmeel te produceren, dat is veeleer een randverschijnsel bij het vliegen van de ene aantrekkelijke bloem naar de andere. God nodigde mij uit bepaalde activiteiten op te nemen waarnaar ik mij getrokken voelde en niet langer bezorgd te zijn om waar ik al dan niet productief ben. De vruchtbare productiecapaciteiten volgen de bijen terwijl ze op hun verlangens ingaan.
God verzekerde mij dat ingaan op mijn diepste verlangens op het werk en thuis, vruchtbaar zou zijn, ongeacht of ik al dan niet de resultaten van mijn werk zal zien.
Marina McCoy