Een reisgids kwam op een weg een bijbel tegen,
ze zaten beiden in een weekendtas.
De reisgids was een tikkeltje beduimeld,
de bijbel of hij pas gebonden was.
“Zeg”, sprak de reisgids aarzelend tot de bijbel,
– en uit zijn stem klonk zachtjes een verwijt –
“jij blijft zo nieuw ondanks het vele reizen,
terwijl ik bijna zienderogen slijt.
Ze moeten mij natuurlijk veel gebruiken,
op mijn gegevens kun je altijd aan,
de mens zegt waar hij heen wil reizen,
ik geef vertrek- en halteplaatsen aan.”
Toen sprak de bijbel en hij zuchtte even:
”Ik ben de mensen niet zo naar de zin,
’k wijs wel de weg, maar, wat zij lastig vinden,
bij mij staan er geen aankomsttijden in!”
Bezinning
Een akker vol tarwe én vol onkruid!
Wat een weinig verheffende aanblik die Kerk en wereld telkens weer bieden.
Ben jij ook één van die mensen die menen dat zo iets niet langer kan?
Spreek jij ook een voorbarig oordeel uit over mensen en dingen?
Is het ‘onkruid’ dat je ziet, wel echt onkruid?
Of zie je overal onkruid en geen tarwe meer?
Ben jij ook één van die mensen die niet kunnen wachten tot de oogst?
Geen risico’s nemen.
Zeker is zeker.
Je bent bang voor een ‘open’ toekomst,
geen plaats voor een houding van hoop.
‘Bedwing je ongeduld,’ zegt de Heer,
‘en je zult zien…
bij de oogst zal er wel worden gesorteerd.’ (naar Levensecht )