We krijgen in de vastentijd de zeer gekende parabel van de verloren zoon te horen, die we misschien beter de parabel van de barmhartige vader zouden noemen. Want die vader is zo vol liefde, dat hij aan zijn zoon ondanks het verdriet dat die hem heeft aangedaan – het gevoel van ‘welkom thuis’ wil geven.
Een parabel over u en mij en over onze God.
Wellicht is voor u en mij de tijd gekomen om een ommekeer te maken terug naar onze Onzichtbare, Onhoorbare, Barmhartige God die ons opwacht.
Vastentijd :
Is wakker worden na de winterslaap en je losmaken uit de beslotenheid van elk voor zich.
Vastentijd is je openstellen voor wat aan het gebeuren is in het diepste van jezelf en in de wereld om je heen,
en zicht krijgen op het grote Licht dat openbreekt aan de horizon.
Vastentijd is in de voorjaarsstilte.
Je eigen grond omspitten
en klaarmaken voor een nieuwe Lente en het zaad van de vrede en menswaardigheid laten ontkiemen in je hart.
Vastentijd is trainingstijd hart en handen soepel maken
voor gedragen verbondenheid met de Enige en de mede-mensen: vingeroefening in solidariteit.
Dat en zoveel meer is vastentijd.
De grote opwarming om te herleven. ( Bron: Encounter Nieuwsbrief februari 2016)
Ter overweging.
Verloren
Durf het aan!
Durf te zien dat je op het verkeerde spoor zit.
Durf het jezelf te bekennen
en kom terug.
Draai je om.
Keer het tij.
Kom op je stappen terug.
Wees niet bang.
Draai je om en keer terug.
Er wordt naar je uitgekeken,
naar je gezocht.
Er wordt op jou gewacht.
Kom terug.
Je bent welkom.
In blijdschap word je onthaald,
in feestelijke vreugde.
Geloof het maar
Je bent welkom.
Kom terug. (naar Ida Guetens)